Zoveel mensen. Zoveel verschillen. Zoveel niet gehoord. Zo weinig connectie.
Waarom ben ik hier. Wat draag ik bij. Waar doe ik het voor. En wie ben jij?
Laat ik mezelf zien. In alles dat ik ben. Of slik ik mijn woorden in. En doe ik alleen dat wat ik al zo lang ken.
Me veilig voelen in mijn hoofd. Met de bovenstroom als houvast. Maar als ik blijf ontkennen. Wordt de onderstroom een last.
Niet alleen voor mij. Maar ook voor ons als groep. Want alles dat vandaag niet is gezegd, staat ergens in de toekomst vanzelf weer op de stoep.
Hoe zou het zijn als ik gewoon open en kwetsbaar. Mijn ware gezicht zou tonen, de angst voorbij. Hoe zou het zijn als wij samen. Echt naar elkaar zouden luisteren, onbevooroordeeld en vrij.
Systemen waarin we vast lijken te zitten. Belemmeren onze dromen. Maar het in de buitenwereld zoeken lost niets op. De doorbraak moet uit onszelf komen.
Dus wie ben jij in de diepere lagen. Hoe draag jij het allerliefste bij. Wat blijft over als jij jouw maskers afgooit. Welke ik staat dan op als onderdeel van wij.
En wat als wij elkaar echt gaan zien, voor wie wij werkelijk zijn. Onze krachten van daaruit gaan bundelen. Voorbij de angst, voorbij de pijn.
Zoveel mensen. Zoveel overeenkomsten. Zoveel te luisteren. Zo veel verbinding.
Wat kies jij?
Ben jij op zoek naar een plek van veiligheid en verbondenheid?